Logboek, oktober 27

27 oktober - Om 18.00:XNUMX uur, de Bamboo, de boot van de Exodus Foundation dat verwelkomt de bemanning van Middellandse Zee van de vrede, losse stropdassen en gaat weg van Genua.

Bestemming: Marseille. Eerste stop op de maritieme route van de 2 Wereld Mars voor Vrede en Geweldloosheid.

Een gouden zonsondergang verlicht La Lanterna, de vuurtoren die schepen 800 jaar in en uit de haven heeft geleid.

Het licht dat de stad omringt lijkt ons een teken van een goed voorteken voor deze reis door de westelijke en zuidelijke Middellandse Zee die zijn ziel de laatste jaren lijkt te zijn vergeten.

De oude beschavingen noemden het de Grote Zee, voor de Romeinen was het de Mare Nostrum, voor de Arabieren en de Turken was het de Witte Zee, voor de Egyptenaren was het de Grote Groene.

Een zee tussen de landen die door de millennia heen de weg is geweest die beschavingen, culturen, mensen heeft verenigd en samengebracht.

Een zee die het toneel is geworden van verschrikkelijke tragedies

Een zee die het toneel is geworden van vreselijke tragedies: tienduizenden mensen zijn gevangenen in de Libische kampen, waar
gevangenissen waar ze geweld, verkrachtingen en martelingen ondergaan.

Alleen degenen die kunnen betalen, kunnen de zee op gaan in de hoop niet te worden onderschept door de zelfbenoemde Libische kustwacht en terug naar de hel worden gebracht.

Een kustwacht gefinancierd met Italiaanse en Europese fondsen dankzij een overeenkomst die over enkele dagen zal worden verlengd.

Alleen dit jaar hebben meer dan 63.000-mensen hun leven gewaagd om de Europese kusten te bereiken op zoek naar hoop.

Naar schatting zijn 1028-mensen op zee overleden. Sterfgevallen die op ieders geweten wegen, maar het is te gemakkelijk om ze te vergeten.

We zijn gewend aan de nieuwsbrieven van de doden, van de reddingsoperaties, van de afwijzingen.

Het is gemakkelijk om het lijden te vergeten

Het is gemakkelijk om het lijden te vergeten, je hoeft alleen je hoofd naar de andere kant te draaien.

En als je op het vasteland bent en comfortabel in een fauteuil zit, kun je je die tragedies niet eens voorstellen.

Maar hier in de Bamboo bij het vallen van de avond, hoewel de zee kalm is (kleine golven, weinig wind, we gaan motorisch) en je kunt nog steeds de lichten van de kust zien, de eerste gedachte is voor die mensen, vrouwen, mannen en Kinderen die, misschien op dit moment, aan de zuidelijke oever van de Grote Zee de zee in gaan op opblaasbare boten of zeer kleine houten boten.

Mannen, vrouwen en kinderen zaten ineengedoken in onzekere schepen die onvoorstelbaar waren, samen met hun hoop op een beter leven.

Je moet 's nachts op zee zijn geweest om te begrijpen wat deze mensen kunnen voelen, bijna altijd afkomstig van plaatsen ver van de kust.

Laten we over hen en hun angst nadenken

Laten we over hen en hun angst nadenken alsof ze, gewikkeld in duisternis, naar de horizon kijken in de hoop dat iemand hen te hulp zal komen om hen naar een veilige haven te brengen.

Denk ook aan de mensen van Ocean Viking, een van de weinige nog varende humanitaire schepen, die al dagen wachten om aan te meren in een veilige haven. Hoe kunnen zoveel mensen zo worden behandeld?

Hoe kan dit alles ons onverschillig laten? We gooien deze vraag door de golven. Denk er eens over na.

Bij 4 in de vroege ochtend staat er weinig wind. We hebben de kaars gehesen en zijn doorgegaan.

---

Foto: Bamboe, het schip van de Exodus Foundation in Genua, afgemeerd voor het Galata Mu Museum van de zee en migraties, een van de belangrijkste maritieme musea in de Middellandse Zee.

Op het plein, voor de Galata, hebben we een tentoonstelling opgezet met een klein deel van de tekeningen van kinderen van over de hele wereld die deelnamen aan de
Colors of peace-project.

In de pacifistische tentoonstelling ook de foto's van Sea Beauty van Stella del Curto en Kaki Tree van Francesco Foletti.