Español 
Engels 🤖
Italiano
Portugees 🤖
Esperanto
Duits 🤖
Frans 🤖
🤖
🤖
🤖
Indonesië 🤖
🤖
сский
Turks
简体 中文 🤖
28 oktober - We besloten om de reis van te beginnen Middellandse Zee van de vrede uit Genua om mensen eraan te herinneren dat die havens die gesloten willen zijn voor vluchtelingen en emigranten, open zijn, altijd open, om wapens te laden. Officieel en illegaal.
In de stad LiguriëAfgelopen mei weigerden havenarbeiders uit Filt-Cgil een schip te laden, de Bahri Yanbu, die ervan verdacht werd wapens aan boord te hebben voor Jemen, waar vanuit 2015 een burgeroorlog wordt gevoerd.
Een oorlog vergeten door iedereen die, naast de duizenden doden, de grootste humanitaire crisis veroorzaakt sinds de Tweede Wereldoorlog.
Als gevolg van de oorlog is de armoede in Jemen gestegen van 47% van de bevolking in 2014 naar 75% (verwacht) aan het einde van 2019. Ze hebben letterlijk honger.
Het was maar een druppel in de enorme wapenhandel ter wereld
De last van Bahri Yanbu was slechts een daling van de enorme wapenhandel in de wereld, die in de periode van vier jaar 2014-2018 met 7,8% steeg in vergelijking met de voorgaande periode van vier jaar en met 23% in vergelijking met de 2004-2008-periode.
De percentages zeggen weinig, dus laten we het in absolute waarden proberen te zeggen:
In 2017 bedroegen de wereldwijde militaire uitgaven 1.739 miljoen dollar, of 2,2% van het bruto binnenlands product ter wereld (bron: Sipri, Stockholm International Institute for Peace Research).
Bovenaan de ranglijst staan de vijf belangrijkste exporteurs: Verenigde Staten, Rusland, Frankrijk, Duitsland en China.
Samen vertegenwoordigen deze vijf landen ongeveer 75% van het totale volume van de wapenexport in de afgelopen vijf jaar. De stroom wapens is in het Midden-Oosten toegenomen tussen 2009-13 en 2014-2018.
Je moet blind zijn om de correlatie tussen migratie in het Middellandse Zeegebied en oorlogen niet te zien
We moeten blind zijn om het verband niet te zien tussen migratie in de Middellandse Zee en oorlogen, tussen de vlucht van honger en de verkoop van wapens.
We zijn echter blind. Laten we het eigenlijk beter zeggen: we kiezen ervoor blind te zijn.
Net zoals we hebben toegegeven aan onverschilligheid voor de dood van migranten op zee, hebben we ons ook neergelegd om de productie en verkoop van
wapens als een "fysiologisch" aspect van de economie.
Wapenfabrieken bieden werk, wapentransport levert werk, en zelfs oorlog, zelfs oorlog, nu geprivatiseerd, is een baan.
In westerse landen die het geluk hebben om meer dan zeventig jaar in vrede te leven, hebben we het idee van oorlog geëlimineerd, alsof
Het was iets dat ons niet aangaat.
Syrië? Het is heel ver. Jemen? Het is heel ver. Alles wat niet in "onze tuin" gebeurt, raakt ons niet.
We konden de vraag niet vermijden: wat kan ik doen?
We sloten onze ogen en schudden eenvoudig onze hoofden bij het nieuws, want als we ervoor kozen om te zien, inleven in mensen die oorlog in hun vel voelen, konden we de vraag niet vermijden: wat kan ik doen?
Op deze eerste dag op een schip met de wind die sterker wordt en het moeilijk maakt om iets anders te doen dan in de cockpit te zijn en te praten (tussen een aanpassing en de volgende van de zeilen, natuurlijk) bespreken we precies dit:
Ontslag in oorlogstijd, hoe je je hulpeloos voelt tegen een versnelling van miljarden die de doodsmachine beweegt.
We kunnen 1700 zelfs geen miljard dollar voorstellen!
In de discussie zijn we het echter allemaal over één ding eens: het belang van onszelf af te vragen: wat kan ik doen?
De oplossingen kunnen van persoon tot persoon verschillen, maar de vraag is voor iedereen hetzelfde.
De oplossingen kunnen van persoon tot persoon verschillen, maar de vraag is voor iedereen hetzelfde, want het is degene die het begin van bewustzijn markeert, de overgang van passiviteit naar toewijding om de wereld om ons heen te verbeteren.
Probeer jezelf af te vragen: wat kan ik doen?
Ondertussen, op 12 in de ochtend, een beslissende mistral. We zijn allemaal kaarsen en navigatie begint.
In strak, veeleisend dat degenen die onder dekking moeten zijn schrijven. We zullen moeten wachten op de eerste stop. Tot ziens.
2 reacties op “Logboek, 28 oktober”