Logboek, november 1-2

1 november - De reis van Marseille naar Barcelona begint met weinig wind. We gaan verder met zeilen en motornavigatie. Een oog op de voorspellingen die libeccio, of stijgende zuidwestelijke wind, aankondigen.

Vanzelfsprekend hebben we wind in onze gezichten. Laten we proberen te anticiperen dat we niet midden in de Golf van León worden betrapt.

'S Nachts neemt de wind toe, stormen en windstoten. In de ochtend begint het echte libeccio-regime en gaan we tegen de wind in naar Barcelona.

De strakke, naast andere bijwerkingen, heeft ook die waardoor je je verbluft voelt.

Na een tijdje voel je je als een sok in de wasmachine, erger nog: als een sok aan de reling.

Als we het profiel van La Vela zien, het geweldige gebouw dat de haven van Barcelona domineert, zijn we allemaal, sommige min of meer, een beetje 'smoothies'.

We hebben een plaats gevonden in de Oneocean Port Vell

Moe. We hebben een plek gevonden in Oneocean Port Vell, een jachthaven die iets met ons te maken heeft. We slalommen tussen megajachten zo groot als ruimteschepen.

De Bamboo met zijn vlag van vrede die door de wind wordt geschud lijkt zijn blik niet waardig.

Hoeveel leven zou dit schip te vertellen hebben, hoeveel verhalen van mensen, hoeveel verhalen van vallen en opstaan, hoeveel mijlen, hoeveel gelachen, hoeveel tranen, hoeveel, zoals ze zeggen bij het opkomen van het grootzeil, " enorm verlangen naar de zee”.

Het is veel meer dan een slogan, het is een strijdkreet. De geschiedenis van dit schip begon op 1982 toen het de Baltische scheepswerf in Finland verliet.

Hij wisselt twee keer van hand en wanneer hij de bereikt Don Antonio Mazzi Exodus Foundation Hij heeft een wereldreis en tien jaar carrière achter de rug.

Er wordt gezegd dat toen het telefoontje kwam van de gulle reder die het schip wilde afleveren, niemand begreep wat het was.

Don Antonio is een priester die veel dingen weet

Don Antonio is een priester die veel dingen weet: hoe mensen uit de problemen te krijgen, hoe een netwerk van gemeenschappen op te bouwen voor mensen die om de een of andere reden gemarginaliseerd zijn geraakt.

Hij weet hoe hij opvoeders en duizend andere dingen moet opleiden, kortom hij is een strijdpriester op een "missie voor God", maar hij wist weinig of niets van schepen, althans in het begin.

Gelukkig was er een gemeenschap op het eiland Elba en het schip was daarvoor bestemd.

Zo begon het derde leven van Bamboo, dat waarschijnlijk het enige geval ter wereld werd in het hoofdkantoor van een gemeenschap.

Hier hebben de jonge mensen die de reis onder ogen zien om terug te keren naar het pad (en er moet iemand zijn die een slip heeft gehad) veel gereedschap, waaronder zeilen.

In Bamboo moet je leren jezelf en anderen te respecteren om vooruit te komen

De boot is een kleine wereld waarin je een paar regels moet respecteren, maar verplicht (het hangt af van je leven).

Daarin moet je leren jezelf en anderen te respecteren om vooruit te komen, daarin leert de zee je om angst en moed te hebben. Waar je letterlijk je verleden kunt achterlaten en proberen een nieuw persoon te worden.

Denk nu niet dat alles een fascinerend avontuur is, nat van de golven en het haar in de wind.

Er zijn caravans geweest, educatieve reizen over zee van kinderen van de gemeenschap, zo succesvol dat ze de titel "Caravan van de Apocalyps" hebben verdiend.

In deze boot hebben veel mensen echter hun evenwicht gevonden tussen een bocht en een licht, een sterke harde wind en een grote kalmte.

Sommigen en anderen werden bemanningsleden en nu gaan ze op andere schepen door met het werk van solidariteitsnavigatie dat ze over de Bamboo hebben geleerd.

Het is duidelijk dat we deze haven niet voor de rijken trouwen

Met een verhaal als dit is het duidelijk dat we deze haven niet voor de rijken trouwen. Maar daarbuiten waait het 30-40 knopen en de golven stijgen en stijgen… we hebben niet veel opties.

Eenmaal op de ligplaats, om een ​​verschil te maken met deze megajachten, hebben we naast de vlaggen van de vrede en de vlaggen van de Middellandse Zee van de Vrede ook sokken, ondergoed, slaapzakken en shirts.

Om elke twijfel weg te nemen en ons verder te differentiëren plaatsen we ook de theedoeken.

De volgende ochtend begonnen we te dwalen als marsmannetjes op zoek naar douches (na al die dagen op zee begonnen we te "stinken"), na een
tijd begrijpen we dat ze ver zijn, bijna 800 meter van de pier waar we zijn afgemeerd.

Waarom de jacuzzi op de boot zetten?

Dan de verlichting: het is bijna nul. Aan de andere kant, waarom gebruik je gewone douches als je een jacuzzi op je boot hebt?

Hoewel de echte vraag zou zijn: waarom de jacuzzi op de boot zetten?

Er zou veel te zeggen zijn over hoe en waarom de zee een plaats van luxe is geworden.

Eens gingen de arbeiders, de armen, de veroordeelden en de avonturiers de zee op. Vandaag is er een heel systeem dat van de zee een plek voor de rijken wil maken.

Waarom is dat zo? We hebben ons eigen antwoord: omdat de zee schoonheid is. En sommigen willen deze schoonheid als een voorrecht voor enkelen.

Wij, met onze sokken in het midden van de megajachten, willen een andere uitweg naar de zee claimen: een zee van solidariteit waar schoonheid voor iedereen is.

We willen havens vol schepen die gastheer zijn en geen schepen die uitsluiten.